ΚΑΡΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

A) NO MORE CARS
Τα αυτοκίνητα ακόμη και εν αναπαύσει εργάζονται: εργάζονται ως σήματα - σειρήνες της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η ατομική ιδιοκτησία δεν γνωρίζει χρονικούς περιορισμούς - ξεσκίζουν τις νύχτες και τις μέρες οι συναγερμοί. Κι ας “βαράνε” σχεδόν πάντοτε κατά λάθος. Δεν πρόκειται για λάθος. Πρέπει υστερικά να ουρλιάζουν τα φετιχ, υστερικά να τσιρίζει την κυριαρχία της η ατομική ιδιοκτησία.
Ιστορικά ο χρόνος της ανήκει, σ’αυτή τη θλιβερή προϊστορία ακόμα του ανθρώπου


Β) IN THE DEATH CAR
Στην κυκλοφορία με το αυτοκίνητο, όλοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο πρόβλημα, όμως ο καθένας μόνος του, εκπαιδευόμενος να το “χωνεύει” ατομικά, έγκλειστος στον μεταλλικό εξωσωματικό σκελετό του. Περνώντας δύο, τρεις ή και περισσότερες ώρες της ημέρας στη μόνωση των αυτοκινήτων, μπορεί να φτάσουν να γίνουν οι συγκρούσεις και τα δυστυχήματα προσπάθειες (στρεβλές προσπάθειες) συνάντησης και κοινωνικότητας σε ένα γενικευμένο λούνα-παρκ παραλογισμού.


Γ) CONCRETE JUNGLE
-Για να παραχθεί ένα αυτοκίνητο χρειάζονται 148.000 λίτρα νερού, όση ποσότητα χρειάζεται ένας άνθρωπος για όλη του τη ζωή.

-Αν ένας πολίτης μετακινείται με ΙΧ, προκαλεί 19 φορές περισσότερη τοξική ρύπανση από ότι αν χρησιμοποιεί Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

-Η χρήση ενός αυτοκινήτου θα κόστιζε 2.500 ευρώ περισσότερα αν συμπεριλάμβανε το κόστος για τη συντήρηση δρόμων, τις δαπάνες υγείας και το περιβαλλοντικό κόστος.

- Στην Ελλάδα κυκλοφορούν 4,5 εκ. αυτοκίνητα και 750 χιλ. φορτηγά.

- Το ένα τέταρτο της επιφάνειας των πόλεων καταλαμβάνεται από δρόμους και χώρους στάθμευσης για το ΙΧ.

- Το κλείσιμο του κέντρου της Μπολώνια στην κίνηση των αυτοκινήτων μείωσε την ημερήσια ποσότητα μηχανοκίνητων οχημάτων από 160.000 σε 35.000.

- Μια μείωση των αιωρούμενων σωματιδίων της τάξης του 60% θα μείωνε κατά 5000 τους θανάτους από αναπνευστικές παθήσεις στην περιοχή των Αθηνών.


Δ) SALONICOPOLY
-Περίπου 900.000 μετακινήσεις γίνονται καθημερινά με ΙΧ, το 66% των οποίων σταθμεύει παράνομα. Μόλις 1 στους 4 προτιμά τα αστικά λεωφορεία. Ενας στους δύο κατοίκους της πόλης έχει το δικό του ΙΧ

Η συνολική ημερήσια κυκλοφορία στην Εγνατία οδό ανέρχεται σε 26.602 αυτοκίνητα, στη λεωφόρο Βασ. Όλγας 39.865 αυτοκίνητα, στη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου 58.669 αυτοκίνητα και στη Μοναστηρίου 21.981 αυτοκίνητα
Τα μικροσωματίδια ρύπων ξεπερνούν τα ανώτερα επιτρεπτά όρια που έχει επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση επί 250 ημέρες το χρόνο

Η προαστικοποίηση της πόλης με τις προβλεπόμενες επεκτάσεις θα αυξήσει κατακόρυφα την ιδιοκτησία και χρήση ΙΧ

Μέχρι σήμερα αυξάνεται η χρήση ιχ μεγάλου κυβισμού, καθώς έχει μειωθεί η φορολογία, προσφέρονται από τις εταιρίες ευνοϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα και καταργήθηκαν τα τεκμήρια

Στη Θεσσαλονίκη αντιστοιχούν 2,5 τ.μ. πράσινο ανά κάτοικο, συμπεριλαμβανομένου και του περιαστικού δάσους Σέιχ Σου. Επιπλέον, τα τελευταία δέκα χρόνια οι χώροι πρασίνου έχουν μειωθεί κατά 30%, ενώ τα Ι.Χ. έχουν διπλασιαστεί


Ε) NO MORE CARS
ΤΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΤΖΙΠ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΤΖΙΠ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ?

Το αυτοκίνητο έχει μεγαλύτερη αξία ως σύμβολο παρά ως αντικείμενο. Έχει μεγαλύτερη σημασία η κατανάλωση σημείων γοήτρου, κοινωνικής θέσης, εξουσίας, αρρενωπότητας, ερωτισμού, περιπέτειας. Οι εκατοντάδες διαφημίσεις το προβάλλουν ξεκάθαρα. Και οι διαφημίσεις μάς προσανατολίζουν στην κατανάλωση σημείων, μιας και η πραγματική χρήση είναι φτωχή και άθλια.


Ζ) ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Η αλυσίδα παραγωγής και μαζικής χρήσης του αυτοκινήτου και των προϊόντων που σχετίζονται μ' αυτό βασίζεται στη δυνατότητα του “αναπτυγμένου” κόσμου να καταληστεύει τους πόρους του “αναπτυσσόμενου” (πετρέλαιο, πρώτες ύλες, φθηνή εργασία). Η αποικιοκρατία παλαιότερα και οι πόλεμοι σήμερα εξασφαλίζουν τα 3 Ι.Χ. ανά οικογένεια. Δίχως το αυτοκίνητο να είναι η μόνη αίτια όλων αυτών των δεινών, αποτελεί ωστόσο μια συγκεκριμένη επιλογή που έχει συγκεκριμένες συνέπειες.


ΣΤ) ΜΙΖΑ ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ ΜΠΕΤΟΝ
Το αυτοκίνητο φανερώνει τον καταστροφικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής και κατανάλωσης. Προς χάριν της μαζικής παραγωγής και χρήσης των ιδιωτικών αυτοκινήτων, η γη θάβεται κάτω από το μπετόν και το περιβάλλον μολύνεται. Και οι άνθρωποι υποτάσσονται σε έναν ακήρυχτο πόλεμο που μαίνεται στους αυτοκινητόδρομους, με εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες κάθε χρόνο.


Η) CRASH
26.102 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε τροχαία δυστυχήματα στην Ελλάδα από το 1994 μέχρι το 2007.
Πέρα από την κακή κατάσταση των οδικών δικτύων
και την κακή οδική συμπεριφορά, το αυτοκίνητο
καλείται να εξυπηρετήσει τις οροθετημένες
σε χώρο και χρόνο μετακινήσεις:
- από και προς το χώρο εργασίας
- από και προς τους χώρους διασκέδασης
- από και προς τα εμπορικά κέντρα
- από και προς τα «εξωτικά» μέρη των διακοπών

Η αλλαγή της σχέσης μας με το ιχ μπορεί να σηματοδοτήσει μικρά ρήγματα στην καθημερινότητα


Θ) ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Το αυτοκίνητο επιτίθεται μαζικά στη σύγχρονη πόλη. (Εδώ, όπως και αλλού, η κυκλοφορία έχει έναν έντονο αρσενικό χαρακτήρα, δύναμης, διείσδυσης, καταστροφής και αυτοκαταστροφής). Διόλου τυχαία, όλα τα σχέδια, τα έργα, τα μέτρα στις πόλεις (όπως και αυτό της υποθαλάσσιας) υποτάσσονται στην κυριαρχία του αυτοκινήτου στην καθημερινή ζωή. Ο τεχνοκρατικός ορθολογισμός δύσκολα μπορεί να αποκρύψει τον παραλογισμό των επιλογών του: να πρέπει να καταστρέψει τμήματα μιας πόλης για να την “αναπτύξει”, να πρέπει να διευκολύνει την κίνηση κρατώντας όμως τους ανθρώπους απομονωμένους και ακινητοποιημένους στα ιδιωτικά τους μέσα, να πρέπει να προβάλλει την κατοχή αυτοκινήτου σαν κατοχή ενός μεριδίου ευτυχίας όταν βασιλεύουν η αποξένωση και η ένδεια στις κοινωνικές σχέσεις.


Ι) ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
Όπως και πολλές νεότερες εφευρέσεις, το αυτοκίνητο επιβλήθηκε ως ανάγκη χάρη στη χρήση του ως πολεμική μηχανή.
Το 1905 τα αυτοκίνητα ήταν ακόμη ακριβά και αναξιόπιστα: παιχνίδια για πλουσίους. Οι μεταφορές γίνονταν κυρίως με τα άλογα και τον σιδηρόδρομο. Ήταν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που οι στρατιωτικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι χρειάζονταν φορτηγά. Και η μεταπολεμική άσκηση έντονων πιέσεων εκ μέρους των κατασκευαστών φορτηγών και των στρατιωτικών επέτρεψε στα φορτηγά να εκτοπίσουν τις ιππήλατες άμαξες, και στη συνέχεια στα αυτοκίνητα να γίνουν “ανάγκη” όλων.
Η “ανάμνηση” της καταγωγής τους ως πολεμικές μηχανές είναι φανερή στον πόλεμο όλων εναντίον όλων που διεξάγεται στους αυτοκινητόδρομους.


Κ) Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΧΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΑΚΙΝΗΤΑ
ΚΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ
Κατασκευάζεται και επεκτείνεται διαρκώς ένας κυκλοφοριακός ιστός για να κινούνται ολοένα ταχύτερα και αποτελεσματικότερα τα εμπορεύματα. Και οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και περισσότερο με έντομα αιχμαλωτισμένα σε έναν ιστό αράχνης: ακινητοποιημένοι μέσα σ' αυτήν την ξέφρενη κίνηση, αφού οι χώροι έχουν καταληφθεί, αποικιοποιηθεί, έχουν μετατραπεί σε μη-χώρους. Καθηλωμένοι στην κίνηση που έχει παγώσει από την αέναη επανάληψη των προκαθορισμών της αγοράς.

SALONICOPOLY TRAILER

http://www.salonicopoly.gr/

SALONICOPOLY

ΕΡΧΕΤΑΙ

SALONICOPOLY

http://www.salonicopoly.gr/

GAME GUIDE

Η πόλη με το λιγότερο πράσινο, το περισσότερο νέφος αλλά και τους μοναδικούς πειρατές της παραλιακής Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη υπό πολιορκία. Απειλείται από στεριά, θάλασσα και αέρα και εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια σε ένα άκρως υποβαθμισμένο οικοσύστημα. Είναι η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στο νέφος, στο θόρυβο, στο μποτιλιάρισμα, στο λιγό-τερο πράσινο και φυσικά διαθέτει τους λιγότερους ποδηλατόδρομους. Περισσοτερες από 250 μέρες το χρόνο τα αιωρούμενα σωματίδια βρίσκονται τρεις φορές πάνω από τα επιτρεπόμενα όρια της Ε.Ε., και αντιστοι-χούν 2,5 τ.μ. πράσινο ανά κάτοικο, συμπερι-λαμβανομένου και του περιαστικού δάσους Σέιχ Σου. Επιπλέον, τα τελευταία δέκα χρόνια οι χώροι πρασίνου έχουν μειωθεί κατά 30%, ενώ τα Ι.Χ. έχουν διπλασιαστεί και σε λίγα χρόνια θα αντιστοιχούν δυο Ι.Χ. για κάθε τρεις κατοίκους. Η κατεύθυνση είναι σαφής: ενίσχυση της αυτοκίνησης, απομύζηση κέρδους με κάθε μέσο από τους δημόσιους χώρους και καμία περιβαλλοντική πολιτική. Τώρα μπορείς να συμβάλεις και εσύ στην καπιταλιστική ανάπτυξη της πόλης. Γίνε αδίστακτος διαπλεκόμενος εργολάβος μεγάλων έργων, και παίξε την salonicopoly με πάθος για καταστροφή των δημόσιων χώρων, λεηλάτησε τους φυσικούς πόρους, ενίσχυσε τη χρήση του Ι.Χ., τσιμεντοποίησε τα πάρκα, τις λίμνες, τις παραλίες και θα είσαι ο μεγάλος νικητής. Καλή επιτυχία, και να προσέχεις τους πειρατές! www.peiratesalonica.gr

GAME PERFORMANCE
+ ΓΙΟΡΤΗ ΔΡΟΜΟΥ
+ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΟΥΛΤΙ ΚΟΥΛΤΙ

ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2008
πλ. ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
Μια κοντινή ματιά : πλαζ Αρετσούς/ Remezzo/ Κόδρα/ Καραμπουρνάκι/ Υποθαλάσσια Αρτηρία


ΕΠΕΙΔΗ ΔΩΡΕΑΝ
ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ
ΚΑΙ ΑΝΑΨΥΧΗ
ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΗ
ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΑΛΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008
20.00 ΘΕΑΤΡΟ ΧΗΛΗΣ
(1 ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ)

επιτροπή αγώνα για την υπαράσπιση της παραλίας Αρετσούς
πειρατές της παραλιακής

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΗ ΔΡΟΜΟΥ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008

Στη ποδηλατοπορεία που ξεκίνησε στις 16.00, συμμετείχαν περί τα 350 άτομα, με ποδήλατα, πατίνια και ότι άλλο κινείται σε τροχούς χωρίς βενζίνη. Η πορεία έκανε μια μεγάλη διαδρομή και διέσχισε όλο το κέντρο της πόλης (Εγνατία, Λαγκαδά, Αγ. Δημητρίου, Εθνικής Αμύνης, Τσιμισκή, Λεωφ. Νίκης) αντιμετωπίστηκε με περιέργεια ως και θετικά από τους γύρω. Η πορεία πέρασε από τη Λ. Νίκης όπου κρέμασε πανώ ενάντια στην υποθαλάσσια απέναντι από την εξέδρα που έχει στήσει μέσα στη θάλασσα η παραχωρησιούχος εταιρία για να κάνει γεωτρήσεις, και κατέληξε στο Λευκό Πύργο, όπου οργανώθηκε γιορτή δρόμου. Η γιορτή κράτησε μέχρι τις 22.30, πέρασαν περί τα 2000 άτομα, χόρεψαν έπαιξαν, γνωρίστηκαν, βίωσαν τη παραλία όπως θα έπρεπε να είναι, και ενημερώθηκαν για το έργο. Εκατοντάδες περαστικοί επίσης ενημερώθηκαν συγκεκριμένα για τις επιπτώσεις του έργου στη παραλία και τη πόλη γενικά, και για το αδιέξοδο της ενίσχυσης του Ι.Χ.

ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

Κάτω τα χέρια από την παραλία
εμείς δε θα πληρώσουμε αυτήν την ιστορία

Ούτε τραπεζάκια ούτε Ι.Χ.
ελεύθερη για πάντα η παραλιακή

Μίζα μιζέρια και μπετόν
αυτός είναι ο κόσμος των αφεντικών

Εργατικά ατυχήματα, ζημιά στο περιβάλλον
αυτή είναι η αλήθεια των έργων των μεγάλων

Σκοτώνουν τους εργάτες, ρημάζουνε τη φύση
τα μεγάλα έργα δεν είναι η λύση

Καμιά υποθαλάσσια ποτέ και πουθενά
να πάρουμε την πόλη στα χέρια μας ξανά

Όχι άλλα έργα για τα ιχ.
Αυτή η γκρι κουλτούρα να ανατραπεί

Το πάθος για τις πεταλιές
είναι δυνατότερο από τις μηχανές

Τέρμα πια οι αυταπάτες
οι δρόμοι ανήκουν στους ποδηλάτες

Τέρμα πια οι αυταπάτες
ή με τα Ι.Χ. ή με τους ποδηλατες

Κάθε ΙΧ είναι μια φυλακή
Βγείτε έξω από το κλουβί

Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παράλια
Πάμε βόλτα για ηλιοθεραπεία

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ + ΓΙΟΡΤΗ ΔΡΟΜΟΥ

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ
ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ
ΚΑΜΑΡΑ 15.00

ΓΙΟΡΤΗ ΔΡΟΜΟΥ
ΠΑΡΚΟ ΛΕΥΚΟΥ ΠΥΡΓΟΥ 17.00

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ


Καμιά υποθαλάσσια
ποτέ και πουθενά

Η υποθαλάσσια αρτηρία, η μεγάλη ιδιωτική λεωφόρος που θα κατασκευαστεί ανάμεσα στην πόλη και στην παραλία, δεν αποτελεί πλέον βεβαιότητα.

Η προχειρότητα, ο τυχοδιωκτισμός και η καταστροφικότητα του έργου το έχουν φέρει σε αντιπαράθεση με μεγάλο κομμάτι της πόλης που ασφυκτιά ανάμεσα στα αυτοκίνητα και το μπετόν. Ήδη οι αγώνες για την περιοχή του λιμανιού έχουν υψώσει σημαντικά εμπόδια στην παρούσα χάραξη, η οποία αναγκάστηκε να αλλάξει. Το φάσμα της περαιτέρω αλλαγής του έργου και χρήσης μετροπόντικα για την είσοδο του λιμανιού φέρνει τον εθνικό εργολάβο «ΑΚΤΩΡ» αντιμέτωπο με τεχνικές δυσχέρειες και κατακόρυφη αύξηση του κόστους. Ταυτόχρονα, ενδοεξουσιαστικές έριδες για την κατοχή και χρήση του λιμανιού (εργοτάξιο του «ΑΚΤΩΡ» ή ιδιωτικοποίηση και πώληση της ΣΕΜΠΟ;) δημιουργούν επιπρόσθετα ανυπέρβλητα εμπόδια.

Από την άλλη πλευρά, η έξοδος της υποθαλάσσιας πρόκειται να εκχερσώσει μεγάλο κομμάτι των μόλις αναπλασθέντων πέντε θεματικών πάρκων της Ν. Παραλίας (από τον ιστιοπλοϊκό όμιλο έως το μέγαρο μουσικής), ενώ θα κάνει αβίωτη τη ζωή των κατοίκων της περιοχής. Έργα λοιπόν γίνονται και ξεγίνονται για να τρέφονται τα ισχυρά εργολαβικά συμφέροντα και η διαπλοκή τους με την τοπική και κεντρική εξουσία.

Το έργο αντιμετωπίζει πλέον καθαρά την προοπτική της ακύρωσης. Λόγος ήδη γίνεται για μία εναλλακτική πρόταση, πολύ ακριβότερη και μεγαλύτερη. Η νέα πρόταση μιλά για παράκαμψη του λιμανιού, περισσότερες εξόδους και τελική έξοδο στην Καλαμαριά, «κλείνοντας [υποτίθεται] τον περιφερειακό δακτύλιο». Η πρόταση αυτή είναι ακόμη πιο καταστροφική, καθώς ισοπεδώνει ό,τι σώζεται από την παραλία στο Καραμπουρνάκι, διοχετεύει την κυκλοφορία στους δρόμους της Καλαμαριάς, ενώ κινείται στην ίδια ακριβώς λογική-μονόδρομο ενίσχυσης του αυτοκινήτου.

Ωστόσο, η πολιτική της καταστροφής του περιβάλλοντος και της ενθάρρυνσης του Ι.Χ. αρχίζει να συναντάει επιτέλους την αντιπαράθεση που της αξίζει. Η Θεσσαλονίκη έχει φτάσει σε σημείο που οδηγεί τους κατοίκους της σε απόγνωση. Η κουβέντα για την πόλη που θέλουμε ανοίγει. Στόχος είναι να ενταθεί ο δημόσιος διάλογος με την ενεργή συμμετοχή περισσότερων κατοίκων.


Ούτε τραπεζάκια ούτε ΙΧ
ελεύθερη για πάντα η παραλιακή

Η λύση του κυκλοφοριακού με τη δημιουργία περισσότερων δρόμων για την περαιτέρω διευκόλυνση του Ι.Χ. δεν καταστρέφει μόνο την πόλη και τους ελεύθερους και πράσινους χώρους της, αλλά είναι και εξαιρετικά κοντόφθαλμη. Όσο περισσότερο διευκολύνεται η κυκλοφορία του, το αυτοκίνητο θα αυξάνεται, θα κυκλοφορεί, θα καταστρέφει. Σε λίγα χρόνια θα αντιστοιχούν δύο Ι.Χ. για κάθε τρεις κατοίκους, καθώς κάθε μήνα προστίθενται 2500 οχήματα, εξωσωματικοί μεταλλικοί σκελετοί και τετράτροχες πανοπλίες στο στόλο των μοναχικών αυτοκινούμενων πολεμιστών. Έτσι, η περιφερειακή οδός σε πολύ σύντομο διάστημα έχει πλέον κορεστεί. Ήδη σχεδιάζεται η κατασκευή νέου οικοκαταστροφικού περιφερειακού δακτυλίου που θα περιορίσει ακόμη περισσότερο το ήδη επιβαρυμένο, κουτσουρεμένο, καταπατημένο και φυσικά ακόμα τραυματισμένο από τις πυρκαγιές Σέιχ Σου. Όσοι δρόμοι, όμως, και να δημιουργηθούν δεν θα καλύψουν ποτέ την πείνα της αυτοκίνησης. Η τάση αυτή δεν μπορεί να ενθαρρύνεται άλλο. Πρέπει να ανατραπεί.


Μίζα, μιζέρια και μπετόν
αυτός είναι ο κόσμος των αφεντικών

Το είπαμε και θα το ξαναπούμε. Η υποθαλάσσια αποτελεί παιδί του πολιτικού λαϊκισμού και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Η λατρεία για τα μεγάλα έργα πριμοδοτεί το κατασκευαστικό και τραπεζικό κεφάλαιο (μέσα από τα δάνεια για την κατασκευή των έργων), τυφλώνει τους τοπικούς άρχοντες και παραπληροφορεί την τοπική κοινωνία, καθώς υπόσχεται μεγαλείο σε μία πόλη που παραδοσιακά υπολείπεται των εκτρωματικών έργων των Αθηνών. Το κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης υπαγορεύει: «Σκάψε σήμερα μια τρύπα, και αύριο κλείσε την». Αρκεί η οικονομία να κινείται, να μεγεθύνεται. Ανεξάρτητα από τις συνέπειες. Στο έργο της υποθαλάσσιας αρτηρίας εντυπώνεται η κυρίαρχη λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης: η απομύζηση κέρδους από τον δημόσιο χώρο. Η σύμβαση παραχώρησης-κατασκευής-λειτουργίας του έργου δίνει στον εργολάβο εξουσίες επί της πόλης. Με θεσπισμένες διαδικασίες και ζώνες προνομίων, η κυκλοφορία και οι λύσεις της θα καθορίζονται τα επόμενα χρόνια από την ανάγκη να περάσουν τα αυτοκίνητα από την υποθαλάσσια. Κάθε έργο ανταγωνιστικό (όπως οι επεκτάσεις του μετρό) θα παραμερίζεται για να ενισχυθεί η χρήση της υποθαλάσσιας και άρα του Ι.Χ. Σ’ αυτό το πλαίσιο, κάθε συζήτηση για ήπιες μορφές μετακίνησης (τραμ, ποδήλατο, θαλάσσια συγκοινωνία) θα μένει ξεχασμένη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η λογική της κερδοφορίας, της αποδοτικότητας και της οικονομικής μεγέθυνσης έρχεται σε άμεση αντιπαράθεση με κάθε προοπτική προστασίας της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος.

Η παραλία, ένα από τα τελευταία καταφύγια σε μια πόλη που πνίγεται, αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα ανοιχτό πεδίο μάχης. Η καπιταλιστική ανάπτυξη βρίσκεται σε πόλεμο με την ίδια τη ζωή. Ταυτόχρονα με την υποθαλάσσια και την καταστροφή του Παλιού Λιμανιού και της Νέας Παραλίας, μια σειρά από έργα πολιορκούν το παραλιακό μέτωπο της πόλης. Το Καραμπουρνάκι κινδυνεύει με οικοπεδοποίηση. Η λεωφόρος Νίκης, αν πεζοδρομηθεί, θα εμπορευματοποιηθεί γεμίζοντας με γκλαμουράτα φραπεδοκαθίσματα. Η προοπτική δημιουργίας πάρκου Αλλατίνη θάβεται κάτω από τα μπετά των πολυκατοικιών και των υπογείων πάρκινγκ που κατασκευάζονται. Η πλαζ Αρετσούς γίνεται βορά στην ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία, με την ιδιωτικοποίηση της μαρίνας και του δημοτικού κέντρου νεότητας Remezzo. Το στρατόπεδο Κόδρα δεν γίνεται πάρκο. O αεροδιάδρομος επεκτείνεται σε βάρος του οικοσυστήματος του Θερμαϊκού Κόλπου. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Θεσσαλονίκη είναι ήδη η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στο νέφος και στο λιγότερο πράσινο. Οι αρχές και οι εργολάβοι μάς λένε, λοιπόν, ότι μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη (αντιστοιχούν μόλις 2,5 τ.μ. πράσινο ανά κάτοικο, συμπεριλαμβανομένου του Σέιχ Σου, ενώ 250 μέρες το χρόνο τα αιωρούμενα σωματίδια είναι 3 φορές πάνω από τα επιτρεπόμενα όρια της Ε.Ε.).


Μπορούμε να το σταματήσουμε

Την ίδια στιγμή, τοπικές κινήσεις και ομάδες για την πόλη και τους δημόσιους χώρους αντιστέκονται στην επέλαση του κέρδους. Από το Λιμάνι ως την Περαία, συλλογικότητες αγωνίζονται ώστε οι δημόσιοι χώροι να βγουν από τη λογική του εμπορεύματος, να γίνουν (γιατί δυστυχώς δεν είναι) χώροι ελεύθεροι, πράσινοι, χώροι συνάντησης, δημιουργίας, παιχνιδιού και έρωτα. Η αντιπαράθεση με την καταστροφή της παραλίας αποτελεί το σπόρο αλλαγής της σχέσης των κατοίκων της πόλης με το περιβάλλον, με το αυτοκίνητο, με τον δημόσιο χώρο. Η πόλη απειλείται και εμείς οφείλουμε, όλοι και όλες, να πάρουμε θέσεις μάχης. Το πρόβλημα της πόλης είναι κατεξοχήν πρόβλημα των ανθρώπων της. Άρα οι κάτοικοί της με οριζόντιες δομές, αυτοργάνωση και αντιιεραρχία, χωρίς διαμεσολαβητές, ειδικούς, τεχνοκράτες και κόμματα μπορούν να γίνουν η λύση. Ο αγώνας για τους δημόσιους χώρους πρέπει να ενταθεί. Ο αγώνας για μία άλλη σχέση των ανθρώπων με το περιβάλλον και μεταξύ τους να απλωθεί σε όλη την πόλη, από το Σέιχ Σου και την εξωτερική περιφερειακή ως το πανεπιστήμιο, το μετρό και την παραλία. Να συναντήσει τους αγώνες σε όλη τη χώρα, ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, το φράγμα του Αράχθου, το αεροδρόμιο του Ελληνικού, το λόφο του Φιλοπάππου, την κατασκευή λιμανιού κοντέινερ στο Τυμπάκι, την κατασκευή εργοστασίου λιθάνθρακα στην Καβάλα και το Βόλο, τα μεταλλεία χρυσού στη Βόρεια Χαλκιδική. Παντού.



Όχι στην κουλτούρα του Ι.Χ.

Όχι στην καπιταλιστική μεγέθυνση των εργολάβων και του εμπορεύματος

Αγώνας για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων της Θεσσαλονίκης

ΔΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΚΤΩΡ

Το Σάββατο 9 Μαρτίου το βράδυ πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στα γραφεία – κοντέινερ του άκτωρ (της κατασκευαστικής εταιρείας της υποθαλάσσιας) στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης από 200 άτομα μετά τη λήξη του ντοκιμαντέρ «μια τρύπα στο νερό» που προβλήθηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η δράση προτάθηκε κατά τη διάρκεια της κουβέντας που ακολούθησε την προβολή του ντοκιμαντέρ

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΛΛΑΤΙΝΗ

κείμενο που μοιράστηκε σε συγκέντρωση κατοίκων ενάντια στην τσιμεντοποίηση του Αλλατίνη
























ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΡΤΗΡΙΑ
Περισσότεροι δρόμοι σημαίνει περισσότερα αυτοκίνητα
Περισσότερα αυτοκίνητα σημαίνει περισσότερα πάρκινγκ

Αυτοκίνητα. Χαράζουν καθημερινά το κορμί και τις ψυχές της πόλης, εκατομμύρια φορές
Η πόλη μοιάζει να φτιάχτηκε για τα αυτοκίνητα. Εναλλακτικές επιλογές λίγες. Η πόλη ασφυκτιά. Εμείς πνιγόμαστε.

Τα αυτοκίνητα καθημερινά γίνονται όλο και περισσότερα. Η πόλη γίνεται όλο και πιο φιλική στο Ι.Χ., όλο και πιο εχθρική στον άνθρωπο. Αντί να αναζητηθούν εναλλακτικές που να αποθαρρύνουν τη χρήση τους, δρομολογείται η κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας.

Η υποθαλάσσια είναι σίγουρο ότι θα τραβήξει όλο και πιο πολλά Ι.Χ., όπως ακριβώς έγινε με την ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ, που τώρα είναι μπλοκαρισμένη. Η κατάσταση στην ΑΝΘΕΩΝ και την Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ θα καταστεί αφόρητη. Στη συνέχεια θα χρειαστούν νέοι δρόμοι και όλο και μεγαλύτεροι χώροι στάθμευσης για τα περισσότερα Ι.Χ. Οι πλατείες και τα πάρκα μας θα γίνουν δρόμοι και πάρκινγκ, και η ζωή μας θα γεμίσει ακόμη περισσότερο καυσαέριο και λαμαρίνα.

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΘΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΛΙΓΟΣΤΕΥΣΟΥΝ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ, ΑΝ ΑΥΞΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΛΛΑΤΙΝΗ
ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ
ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΡΤΗΡΙΑ
μια πόλη για το αυτοκίνητο

περιβαλλοντικές – κοινωνικές – συγκοινωνιακές συνέπειες για την πόλη

η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου και ο ρόλος του πανεπιστημίου στη διαμόρφωση της πόλης

ΕΚΔΗΛΩΣΗ
17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008
ΠΕΜΠΤΗ 20.00
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
αμφ. 542 πολιτικών μηχανικών

Casus Belli (ηλεκτρολόγοι μηχανικοί)
El Condor Pasa (πολιτικοί μηχανικοί)
Ανομία (νομική)
Αυτοσχεδία
Πειρατές της Παραλιακής

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

H ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΗN ΠΟΛΗ!


Το μεγάλο έργο της υποθαλάσσιας οδικής αρτηρίας θα φέρει σημαντική αλλαγή στο πρόσωπο της πόλης. Η μεγάλη τρύπα στο νερό θα αποτελέσει μια καλή λεία για τα λόμπυ των εργολάβων και τους ντόπιους άρχοντες που χρόνια τώρα υπόσχονται αναβάθμιση της πόλης ενώ την καταστρέφουν. Η υποθαλάσσια θα προσελκύσει περισσότερα αυτοκίνητα, αφού θα ενθαρρύνει τη χρήση τους, ενώ θα μειώσει ακόμη περισσότερο τους πράσινους και ελεύθερους χώρους. Αυτή η πόλη μας πνίγει, μας σκοτώνει από τα καυσαέρια και από την έλλειψη χώρων ελεύθερης συνεύρεσης.

Οι Πειρατές της Παραλιακής είναι μια ομάδα που δημιουργήθηκε για να αντιτεθεί στη κατασκευή της υποθαλάσσιας. Βλέπουμε το ζήτημα της υποθαλάσσιας και της κυκλοφορίας γενικότερα, ως αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών σχέσεων, της ζωής στη πόλη αλλά και του μοντέλου ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, εν τέλει της σχέσης του ανθρώπου με το περιβάλλον του. Πιστεύουμε στη δύναμη της αυτοοργάνωσης των ανθρώπων, στο χτίσιμο μιας ισχυρής βάσης που διεκδικεί την πόλη που ζει.

Παρόλη την ευρεία αντίδραση που έχουν συναντήσει, η υποθαλάσσια και το επιτελείο της εγκαταστάθηκαν στο λιμάνι. Το έργο είναι προ των πυλών. Αλλά τίποτα δεν έχει κριθεί. Ο αγώνας συνεχίζεται, ενώ η υπόθεση εκκρεμεί και στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Πρέπει λοιπόν ο λόγος κατά του έργου να απλωθεί όσο γίνεται περισσότερο, και να κινητοποιήσει όσες δυνάμεις μπορεί να βρει. Για το λόγο αυτό ξεκινούμε μια καμπάνια όσο το δυνατόν ευρύτερης ενημέρωσης σε κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε τη κινητοποίηση του κόσμου του πανεπιστημίου απαραίτητη.

Καλούμε λοιπόν σχήματα και φοιτητές, και όποιες - όποιους άλλους ενδιαφέρονται σε μία κοινή συνάντηση, το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, 20.00 στην αίθουσα 5.42 της πτέρυγας των πολ. μηχανικών με σκοπό τη διοργάνωση από κοινού εκδήλωσης για την υποθαλάσσια στο πανεπιστήμιο. Για το σκοπό αυτό θέτουμε τις δυνάμεις και τη γνώση μας στη διάθεση όσων ενδιαφέρονται, χωρίς πρόθεση αυτοπροβολής. Ζητούμε από τον κόσμο να οργανωθεί και να αναδείξει ο ίδιος το ζήτημα.

Μετά τη διοργάνωση της εκδήλωσης, προτείνουμε το κάλεσμα συντονιστικής συνέλευσης με ευρύτερες συλλογικότητες της πόλης, για να οργανώσουμε την αντίθεσή μας στην ασφαλτοποίηση της ζωής μας.

Καμία υποθαλάσσια ποτέ και πουθενά!

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

H ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΡΤΗΡΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ:

- περισσότερη άσφαλτο για όλο και περισσότερα Ι.Χ.
- περισσότερο τσιμέντο και λιγότερο πράσινο για την πόλη
- υποβάθμιση του Θερμαϊκού και της νέας παράλιας
- έλεγχο της ζωής και της κίνησης στη πόλη από τους μεγαλοεργολάβους
- ανθρώπους ακινητοποιημένους μέσα στην ξέφρενη κίνηση

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ:

- τις λίμνες και τα ποτάμια βόθρους των βιομηχανιών
- τα δάση να γίνονται οικόπεδα και δρόμοι
- τα μεγάλα έργα να καταστρέφουν και να λεηλατούν το φυσικό περιβάλλον
- τα κράτη να επινοούν ασύμμετρες απειλές για να αποφεύγουν τις ευθύνες και να χειραγωγούν τους ανθρώπους
- τους «πολίτες» όποτε δεν είναι μέρος του προβλήματος να μένουν απαθείς
- την ανάπτυξη να παρουσιάζεται ως ο μόνος δρόμος για την κοινωνική ευημερία

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΡΤΗΡΙΑ

download (μορφή pdf 2,2 mb)










ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ


1) Σαμποτάζ στην υποθαλάσσια

2) Παρατηρήσεις από την όχθη της κυκλοφορίας

3) Εικόνες αποικιοποίησης των δημόσιων χώρων από την οικονομία της αγοράς

4) Με ποιο τρόπο λαμβάνονται οι αποφάσεις

5) Κατασκευάζοντας την υποθαλάσσια: η παραχώρηση και άλλες πτυχές

6) Σαμποτάζ στη Θεσσαλονίκη Δρόμοι των τραγουδιών και των εργολάβων

7) Παραλία Θεσσαλονίκης ένα εξαίσιο ναυάγιο

8) Πανεπιστήμιο και κοινωνία: το παράδειγμα της υποθαλάσσιας

PENSALEROS

ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥ

http://www.black-tracker.gr/details.php?id=112

«Θεσσαλονίκη ώρα μηδέν. Υπήρχε μια εποχή που η μετακίνηση στην πόλη ήταν πιο ελεύθερη. Αυτή η εποχή φαίνεται ότι φτάνει στο τέλος της. Οι πειρατές από τις τέσσερις μεριές της πόλης ενωνόμαστε για να επιτεθούμε στην υποθαλάσσια αρτηρία»

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Παρωδία του trailer των πειρατών της καραϊβικής νο3 (At World’s End) ενάντια στην κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας στη Θεσσαλονικη, στην κουλτούρα του Ι.Χ., στα μεγάλα έργα και στον ετεροκαθορισμό των αναγκών και των επιθυμιών μας.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ...
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ...
Η ΚΑΘΕΜΙΑ...
ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ...
ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ!

http://www.black-tracker.gr/details.php?id=112

Παραγωγή : πειρατές της παραλιακής, Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2007
http://www.peiratesalonica.gr/

Διάρκεια: 2.37

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΧΘΗ ΤΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ

Για την ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ γενικά

Η Κυκλοφορία επεμβαίνει καθοριστικά στην καθημερινή ζωή των σύγχρονων κοινωνιών. Υποτίθεται ότι διευκολύνει τις ανθρώπινες ανάγκες και σχέσεις. Υποτίθεται ότι επιτρέπει την οικειοποίηση του χώρου από τον άνθρωπο. Στην πραγματικότητα, η Κυκλοφορία σχεδιάζεται έτσι ώστε να διευκολύνει την κίνηση των εμπορευμάτων και να αυξάνει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Σχεδιάζεται έτσι ώστε να βοηθά την εύρυθμη λειτουργία της παραγωγής και της κατανάλωσης, να επιτρέπει την πρόσβαση στους τόπους αγοράς εργασίας ή αγοράς προϊόντων. Η Κυκλοφορία υπολογίζεται με βάση τις ανάγκες της αγοράς και επιτρέπει την κατάκτηση του συνόλου του χώρου από το κεφάλαιο, την κυρίαρχη κοινωνική σχέση.

Κατασκευάζεται και επεκτείνεται διαρκώς ένας κυκλοφοριακός ιστός για να κινούνται ολοένα ταχύτερα και αποτελεσματικότερα τα εμπορεύματα. Και οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και περισσότερο με έντομα αιχμαλωτισμένα σε έναν ιστό αράχνης: ακινητοποιημένοι μέσα σ’ αυτήν την ξέφρενη κίνηση, αφού οι χώροι έχουν καταληφθεί, αποικιοποιηθεί, έχουν μετατραπεί σε μη-χώρους· καθηλωμένοι στην κίνηση που έχει παγώσει από την αέναη επανάληψη των προκαθορισμών της αγοράς.

Στην περίπτωση των μεταφορών, όπως και σ’ αυτή των επικοινωνιών, η σύγχρονη κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλυτη αντίφαση που βραχυκυκλώνει το κύκλωμα: την αντίφαση μεταξύ ταχύτητας και ακινησίας. Όλες οι προσπάθειες επικεντρώνονται στην αύξηση της ταχύτητας κυκλοφορίας των εμπορευμάτων ή των πληροφοριών. «Ο χρόνος είναι χρήμα.» Όμως τα προϊόντα που κυκλοφορούν σαν εμπορεύματα έχουν χάσει το περιεχόμενό τους (την αξία χρήσης τους) προς όφελος της μορφής τους (της ανταλλακτικής τους αξίας)· ομοίως, οι πληροφορίες-εμπορεύματα έχουν απογυμνωθεί σε απλά σημαίνοντα που τρέχουν ιλιγγιωδώς στο κενό, δίχως νόημα ή σωστότερα με ένα πεθαμένο νόημα. Αυτή η απώλεια νοήματος και περιεχομένου είναι που θέτει την κοινωνική ακινησία στην καρδιά της φαινομενικής κίνησης. Κρύο πολύ πέφτει και σκεπάζει εκεί που θα μπορούσαν πλούσιες να ρέουν οι σχέσεις των ανθρώπων.

Ορισμένα ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

Η Κυκλοφορία αρδεύει με στρατηγικό τρόπο τον χώρο – το έδαφος, τον αέρα, τη θάλασσα. Αποτελεί, ακριβώς, μία στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, που στην πορεία της διανέμει ρόλους και διατάσσει λειτουργίες: μπορεί να εξαφανίσει ή να υποβαθμίσει μία πόλη, να επιβάλλει μία συγκεκριμένη λειτουργία σε μία άλλη, να κατασκευάσει μία τρίτη (ένα oil-port, για παράδειγμα, ένα λιμάνι για την εξυπηρέτηση της μεταφοράς πετρελαίου).

Η επιδρομή στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ τις τελευταίες δεκαετίες είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα, είτε πρόκειται για τη μεταφορά του πετρελαίου και τις συνέπειές της είτε για τους κατασκευαζόμενους διευρωπαϊκούς άξονες. Στην Ελλάδα, η κατασκευή της Εγνατίας οδού και των καθέτων σ’ αυτήν αξόνων, που επιτρέπουν την αποτελεσματικότερη πρόσβαση-εκμετάλλευση της βαλκανικής ενδοχώρας, έχει στρατηγικό χαρακτήρα για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, γεγονός που δεν επιχείρησαν καν να αποκρύψουν. Ούτε γι’ αστείο δεν είπε κανείς ότι οι αρτηρίες αυτές κατασκευάστηκαν για να ενώσουν και να συμφιλιώσουν τους λαούς της περιοχής ή για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους.

Στο επίπεδο της ΠΟΛΗΣ

Το αυτοκίνητο, που προβάλλει σαν ο βασιλιάς των εμπορευμάτων, επιτίθεται μαζικά στη σύγχρονη πόλη. (Εδώ, όπως και αλλού, η κυκλοφορία έχει έναν έντονο αρσενικό χαρακτήρα, δύναμης, διείσδυσης, καταστροφής και αυτοκαταστροφής.) Διόλου τυχαία, όλα τα σχέδια, τα έργα, τα μέτρα στις πόλεις (όπως και αυτό της υποθαλάσσιας) είναι προσανατολισμένα στην κυριαρχία του αυτοκινήτου στην καθημερινή ζωή. Ο τεχνοκρατικός ορθολογισμός δύσκολα μπορεί να αποκρύψει τον παραλογισμό των επιλογών του: να πρέπει να καταστρέψει τμήματα μιας πόλης για να την «αναπτύξει», να πρέπει να διευκολύνει την κίνηση κρατώντας όμως τους ανθρώπους απομονωμένους και ακινητοποιημένους στα ιδιωτικά τους μέσα, να πρέπει να προβάλλει την κατοχή αυτοκινήτου σαν κατοχή ενός μεριδίου ευτυχίας (κύρους, δύναμης) όταν βασιλεύουν η αποξένωση και η ένδεια στις κοινωνικές σχέσεις.

Διανοίγονται, λοιπόν, νέοι δρόμοι, και αναζητούνται μονίμως χώροι παρκαρίσματος. «Ο χώρος νοείται σε συνάρτηση με τους καταναγκασμούς που επιβάλλει το αυτοκίνητο.» Η πόλη καταλαμβάνεται. Θα μπορούσαμε να δούμε την κατεχόμενη πόλη χωρισμένη σε επίπεδα-φέτες: Στο επίπεδο του εδάφους, τα αυτοκίνητα, κινούμενα σημειωτόν ή παρκαρισμένα, καταλαμβάνουν τους μη δομημένους χώρους. Μοιάζει σαν να επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας στους πεζούς, απαγόρευση οικειοποίησης της πόλης, απαγόρευσης της κοινωνικότητας του παιχνιδιού. Ωστόσο, και αυτό το επίπεδο του εδάφους έχει κορεστεί. Χρειάζεται να επεκταθεί στη φέτα-υπέδαφος, να ανοιχτούν σήραγγες και υποθαλάσσιες αρτηρίες, να γίνουν υπόγεια πάρκινγκ. Ο χώρος, όλος ο χώρος λειτουργικοποιείται καπιταλιστικά – και βέβαια παράλογα, αφού οι «λύσεις» των σημερινών προβλημάτων αποτελούν σταθερά τα προβλήματα του αύριο.

Αλλά κυρίως, στην κυκλοφορία με το αυτοκίνητο, όλοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο πρόβλημα, όμως ο καθένας μόνος του, εκπαιδευόμενος να το «χωνεύει» ατομικά, έγκλειστος στον μεταλλικό εξωσωματικό σκελετό του. Με τον ίδιο τρόπο που, στο επίπεδο-φέτα της κατοικίας, καθένας «ταξιδεύει» ακίνητος στην πλήξη και τα στερεότυπα φτωχών ανέσεων, μόνος, κλεισμένος στο τσιμεντένιο αυτή τη φορά περίβλημά του. Ένα διαρκές bad trip!

Περνώντας δύο, τρεις ή και περισσότερες ώρες της ημέρας στη μόνωση αυτής της ιδιότυπης «κατοικίας» που είναι τα αυτοκίνητα, μπορεί να φτάσουν να γίνουν οι συγκρούσεις και τα δυστυχήματα προσπάθειες (στρεβλές προσπάθειες) συνάντησης και κοινωνικότητας – σε ένα γενικευμένο λούνα-παρκ παραλογισμού.

Τα αυτοκίνητα ακόμη και εν αναπαύσει εργάζονται: εργάζονται ως σήματα-σειρήνες αυτής της κοινωνίας. Η ατομική ιδιοκτησία δεν γνωρίζει χρονικούς περιορισμούς· ξεσκίζουν τις νύχτες και τις μέρες οι συναγερμοί. Κι ας «βαράνε» σχεδόν πάντοτε κατά λάθος. Δεν πρόκειται για λάθος. Πρέπει υστερικά να ουρλιάζουν τα φετίχ, υστερικά να τσιρίζει την κυριαρχία της η ατομική ιδιοκτησία. Ιστορικά ο χρόνος της ανήκει – σ’ αυτή τη θλιβερή προϊστορία ακόμα του ανθρώπου.

Ορισμένες ακόμη ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Η κίνηση των αυτοκινήτων δημιουργεί μία ιεραρχία, εν μέρει ρευστή. Διότι από τη μια εξαρτάται άμεσα από την κοινωνική ιεραρχία του χρήματος (που μπορεί να αγοράσει κυβικά, ασφάλεια, δύναμη, να επιβεβαιώσει ή να επιδιώξει γόητρο και κοινωνικό προφίλ)· και, από την άλλη, μπορούν στην οδήγηση να προκύψουν οι πρόσκαιρες ιεραρχίες της επιδεξιότητας, της τόλμης, ενός οδηγού «καλύτερου» που θα ξεπεράσει έναν άλλο ανώτερα εξοπλισμένο. Ακόμη κι αν κάποιοι τέτοιοι ανταγωνισμοί είναι ασήμαντοι και οι αναπληρώσεις που προσφέρουν εξαιρετικά φτωχές, το αυτοκίνητο ενσωματώνει στοιχεία περιπέτειας και φυγής από μια ελάχιστα περιπετειώδη καθημερινότητα – και αυτά τα στοιχεία προβάλλονται μεγεθυμένα έτσι ώστε το αυτοκίνητο να γίνεται ένα «παιχνίδι για μεγάλους». Στη χρήση, βέβαια, αυτού του «παιχνιδιού» τα δυστυχήματα και ο θάνατος μπορούν να υπολογιστούν ως μία σταθερή παράμετρος, ένα στατιστικό δεδομένο, όπου κάποιο «ειρηνικό» ελληνικό σαββατοκύριακο, για παράδειγμα, ξεπερνάει σε νεκρούς και τραυματίες ένα διήμερο πολεμικών συγκρούσεων σε μια άλλη μεριά του πλανήτη. Ο θάνατος δεν είναι ένα φυσικό γεγονός· είναι κοινωνικός, παράγεται και διανέμεται άνισα από τη συγκεκριμένη κοινωνία – και δεν χρειάζεται εδώ να καταφύγουμε στο παράδειγμα της εγκατάστασης αερόσακου στο πίσω δεξιά κάθισμα των ακριβών μοντέλων αυτοκινήτων επειδή έχει αποδειχτεί στατιστικά ότι αυτό χρησιμοποιούν τα διευθυντικά στελέχη στις μετακινήσεις τους.

Ο ρόλος του αυτοκινήτου στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Η σημασία του αυτοκινήτου και της αλυσίδας των προϊόντων που σχετίζονται μ’ αυτό στην καπιταλιστική οικονομία είναι προφανής: Η βαριά βιομηχανία παραγωγής στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, οι πρώτες ύλες όπως τα καύσιμα στις εξαρτημένες κυρίως χώρες, η ιστορία της αποικιοκρατίας και των πολέμων για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών και οδών. Δίχως να θεωρούμε ότι το αυτοκίνητο είναι η αιτία όλων αυτών των δεινών, αποτελεί ωστόσο μια συγκεκριμένη επιλογή που έχει και συγκεκριμένες συνέπειες.

Όσον αφορά την επιβάρυνση του περιβάλλοντος, θα σταθούμε μόνο σε μία πλευρά, χαρακτηριστική της «λογικής» που επικρατεί: Παράγουμε γρήγορα, μαζικά και φθηνά – αν παρουσιαστούν προβλήματα στην αποδοτικότητα, αν η ρύπανση για παράδειγμα φτάσει σε σημείο να μπλοκάρει την κοινωνική λειτουργία, τότε βγάζουμε κέρδη από τα προβλήματα αναπτύσσοντας την αντιρυπαντική τεχνολογία. Ούτως ή άλλως, τα προβλήματα, λέει αυτή η «λογική», ούτε να τα λύσουμε θέλουμε, αλλά ούτε και μπορούμε – είναι αρκετά σύνθετα και η λύση τους αντίκειται σε συγκεκριμένα μεγάλα συμφέροντα.

ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του αυτοκινήτου, τo αυτοκίνητο ως ιδεολογία

Μπορούμε να πούμε, δίχως υπερβολή, ότι το αυτοκίνητο έχει μεγαλύτερη αξία ως σύμβολο παρά ως πράγμα. Ότι έχει μεγαλύτερη σημασία η κατανάλωση σημείων γοήτρου, κοινωνικής θέσης, εξουσίας, αρρενωπότητας, ερωτισμού, περιπέτειας. Οι εκατοντάδες διαφημίσεις μας το προβάλλουν ξεκάθαρα. Και οι διαφημίσεις προσανατολίζουν στην κατανάλωση σημείων, μιας και η πραγματική χρήση είναι φτωχή και άθλια.

Ποιες ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ; Και από ΠΟΙΟΥΣ;

Πώς μπορεί να απαντήσει κανείς σε έναν σύνθετο παραλογισμό; Ένας τρόπος θα ήταν να διαγράψει με μια μονοκοντυλιά τους όρους του (οικονομικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς) και να προτείνει απλά: να καταργηθούν τα αυτοκίνητα. Δεν είναι ο ουτοπικός χαρακτήρας της πρότασης που μας ενοχλεί, αφού οποιαδήποτε λύση ενός τέτοιου προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι ριζική· αυτό που θεωρούμε προβληματικό σε μια τέτοια απάντηση είναι ότι παραμένει στο πλαίσιο μιας διαχειριστικής του υπάρχοντος λογικής. Δεν έχουμε μία έτοιμη λύση, και μάλλον δεν θα θέλαμε να έχουμε. Μπορούμε ωστόσο να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις για τους όρους μίας λύσης:

Το πρόβλημα, νομίζουμε, δεν μπορεί να λυθεί ατομικά. Κι αυτό χωρίς προφανώς να απαξιώνουμε προσωπικές στάσεις, όπως για παράδειγμα η επιλογή της χρήσης των μαζικών μέσων μεταφοράς ή του ποδηλάτου.

Τα «μέτρα» που λαμβάνονται από το κράτος προϋποθέτουν (και προωθούν) τον ατομικισμό – και συγχρόνως δίνουν στο κράτος το ρόλο του εκφοβιστή-τιμωρού ή του επιδιαιτητή.

Ορισμένες λύσεις που προκρίνονται (όπως π.χ. οι πεζοδρομήσεις) είναι και πάλι στραμμένες στην εξυπηρέτηση της αγοράς και θέτουν την οικονομία ως προϋπόθεση κίνησης και συνάντησης.

Το πρόβλημα είναι πολιτικό, και δεν υπάρχουν διαχειριστικές λύσεις που θα δώσουν κάποιοι τεχνοκράτες.

Οι λύσεις εξαρτώνται και από τον τρόπο με τον οποίο συζητιούνται και λαμβάνονται. Προτιμούμε την αυτοοργάνωση από τις διαταγές.

Οι λύσεις απαιτούν μια επαναξιολόγηση των αναγκών, των αξιών, μια ριζική αλλαγή, μια άλλη, εντέλει, κοινωνία.

Τις απαντήσεις θα βρουν οι χρήστες της πόλης στην κατεύθυνση της κατάκτησης της «κυκλοφορίας ως ευχαρίστηση», ως μέρος του πλούτου των κοινωνικών αναγκών.

Μέχρι τότε: Μπορούμε να διεκδικούμε τον χρόνο μεταφοράς στον τόπο εργασίας ως εργασιακό χρόνο που πληρώνεται από τα αφεντικά (αίτημα που έθεταν και αυτόνομοι εργατικοί αγώνες στο παρελθόν). Και μπορούμε να προωθούμε την αυτοδιαχείριση των αναγκών σε τοπικό επίπεδο (π.χ. συνοικίας ή δήμου), με αλληλεγγύη, όμως, δηλαδή χωρίς να «πετάμε» τα προβλήματα στις πλάτες άλλων.

31 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ